จากชื่อ The Judge’s List อาจจะทำให้เราคิดว่าเป็นเรื่องของผู้พิพากษาที่จดรายชื่อวายร้ายตัวฉกาจเอาไว้ดู แต่ใครจะรู้ว่ามันคือเรื่องของผู้พิพากษาที่เป็นฆาตกรต่อเนื่อง ผู้ที่จดรายชื่อคนที่เคยทำให้เขาเจ็บใจเอาไว้เพื่อล้างแค้นในภายหลัง บางกรณีก็เกินสิบปีให้หลังจนทำให้ยากต่อการสืบสาวหาเหตุและโยงกลับมาที่ตัวเขา
ว่าไปแล้วพล็อตของเรื่องก็ดูน่าตื่นเต้นพอตัว แต่จุดที่น่าสนใจที่สุดของหนังสือเล่มนี้ คือ การดำเนินเรื่องและจุดจบ มันเกินคาดจริง ๆ จนช่วงท้าย ๆ วางหนังสือไม่ลงเลยทีเดียว
John Grisham เขียนได้แบบสมศักดิ์ศรีเจ้าพ่อวงการนิยายเขย่าขวัญในวงการกฎหมายมาก
เขาเริ่มเรื่องที่ผู้หญิงลึกลับคนหนึ่งที่ต้องการยื่นคำร้องแบบนิรนามกับหน่วยงานที่รับผิดชอบการไต่สวนการประพฤติมิชอบของผู้พิพากษาในรัฐฟลอริด้า เธอมีหลักฐานว่าผู้พิพากษาชื่อ รอสส์ แบนนิค (Ross Bannick) ได้ฆ่าคนมาอย่างน้อย 6 คน โดยสิ่งที่ชี้ว่าฆาตกรเป็นคน ๆ เดียวกันคืออาวุธและวิธีสังหาร ฆาตกรจะใช้วัตถุเป็นท่อนยาวตีศีรษะเหยื่อให้ล้มลง แล้วใช้เชือกไนล่อนรัดคอและผูกเป็นเงื่อนพิเศษแบบที่ทหารเรือทำกันจนเหยื่อเสียชีวิต ที่สำคัญคือทุกคดี ไม่มีร่องรอยของคนร้าย (เรามารู้ภายหลังว่า รอสส์ ใส่ถุงมือ หุ้มรองเท้าด้วยพลาสติก แม้แต่นิ้วมือ เขาก็ใช้น้ำกรดถู จนใช้เทียบกับลายมือในระบบของ FBI ไม่ได้) ทุกคดียังจับคนร้ายไม่ได้
หนึ่งในเหยื่อที่เธอชี้คือพ่อของเธอเอง ศาสตราจารย์ด้านกฎหมายที่ลูกศิษย์ทุกคนรักและเคารพ แต่อาจจะไปถามคำถามที่ทำให้ลูกศิษย์คนนึงเสียหน้า เธอชี้ว่าศพแรกน่าจะเป็นครูประจำค่าย ที่อาจจะไปล่วงเกินทางเพศเด็กชายคนหนึ่ง จนเด็กคนนั้นยังเป็นโสด ไม่แต่งงานในวัยสี่สิบกว่าปี พ่อเธอคือรายที่สอง และเขาได้ทำกับเหยื่อรายอื่น ๆ แบบเดียวกัน โดยหญิงคนนี้ที่มารู้ชื่อภายหลังว่า เจริ (Jeri) ได้ข้อมูลเหล่านี้จากการสืบด้วยตัวเองทางเน็ตโดยต้องสร้างตัวตนปลอมหลาย ๆ อัน (เพราะบังเอิญผู้พิพากษาคนนี้เชี่ยวชาญมากเรื่องคอมพิวเตอร์ ถึงขนาดสร้าง BOT ที่เข้าไปล้วงข้อมูลในระบบคอมพิวเตอร์ของหน่วยงานต่าง ๆ ได้) และจากการจ้างนักสืบเอกชน
เธออยากให้สอบสวนรอสส์ แต่ไม่อยากยื่นคำร้องเพราะกลัวรอสส์จะรู้ตัวตนของเธอและตามมาเก็บ
เลซี่ (Lacy) เจ้าหน้าที่หน่วยงานนั้นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ปัญหาอีกอย่างของเธอ คือการยื่นคำร้องแบบนิรนามทำได้ แต่ภายในหนึ่งเดือนหากหน่วยงานเธอไม่พบอะไร จะต้องส่งคำร้องนั้นให้ตำรวจ ซึ่งพวกเขาต้องรู้ชื่อคนส่งคำร้อง แถมหัวหน้าเธอเองบอกว่าถ้าเรื่องยื่นมาก็ไม่ต้องสอบสวน ให้ส่งต่อตำรวจเลย เนื่องจากไม่มีกำลังคนไปสอบสวนเพราะบางคดีอยู่ข้ามรัฐ
เลซี่ ได้โอกาสดำเนินการรับเรื่องนี้เมื่อหัวหน้าถูกย้ายและเธอได้รับการแต่งตั้งให้รักษาการ มีอำนาจและเวลาพอในการสอบสวนและปกป้องตัวตนของเจริ
เธอเดินทางไปในท้องที่ที่มีการฆาตกรรม คุยกับตำรวจเจ้าของคดีที่ไม่รู้เลยว่ามีคดีฆาตกรรมแบบเดียวกันที่อื่น
ในระหว่างนั้น รอสส์ ใช้ชีวิตไฮโซ มีคนนับหน้าถือตา มีบ้านใหญ่โตและเซฟเฮาส์ที่มีห้องลับ ทุกที่มีกล้องและระบบคอมพิวเตอร์ควบคุม เขาใช้ชีวิตแบบระวังตัว และคอยติดตามชีวิตของคนที่อยู่ในรายชื่อ และคนในครอบครัวของเหยื่อที่เขาสังหารไปแล้ว ว่ามีการเคลื่อนไหวอะไรที่ส่อว่าสงสัยเขาหรือไม่ เรื่องน่าแปลกของเขาคือ เขาไม่ขับรถหรู รถของเขาทุกคันคือกระบะ และเขาเปลี่ยนรถบ่อยมาก ครั้งล่าสุดคือหลังจากฆ่าช่างก่อสร้างที่เคยทำงานให้เขาแบบไม่เรียบร้อยเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเจริจะปรากฏตัว
รอสส์ มารู้ว่ามีการสอบสวนเขาลับ ๆ เมื่อ เจริ ทนไม่ไหว อยากให้เรื่องจบ เพราะเธอตามเรื่องนี้มากว่ายี่สิบปี จนชีวิตครอบครัวพัง มีงานสอนในมหาวิทยาลัยแต่ไม่มีเงินเก็บเพราะเอาไปจ้างนักสืบหมด เธอส่งอีเมลนิรนามไปหารอสส์ บอกเขา แต่ไม่รู้ว่ารอสส์เก่งเรื่องแฮ็คข้อมูล เขาสืบจนสาวไปถึงเจริได้ รู้ว่าเธอเป็นใคร ในระหว่างนั้นเขาได้ฆ่าทนายที่เคยแย่งลูกค้าเขาช่วงเขาเป็นทนายใหม่ ๆ
เมื่อจบเรื่องเขาก็กลับมาหาเจริ ลอบเข้าห้องของเธอ โปะยา และลักพาตัวเธอไปกระท่อมในรีสอร์ทแห่งหนึ่ง เขาลอบเข้าไปบ้าน ที่ทำงานเพื่อเอาเอกสารที่อาจมีรอยนิ้วมือไปเผาจนเกลี้ยง และจัดการเช็ดทุกซอกทุกมุมด้วยแอลกอฮอล์เพื่อลบรอยนิ้วมือ
ในเวลาเดียวกัน FBI ได้เข้ามารับคดี เพราะมีมูลว่ามีการฆาตกรรมต่อเนื่องในหลายรัฐ โดยฆาตกรคนเดียวกัน FBI ช่วยเจริได้เพราะ รอสส์ออกไปข้างนอก และมีวัยรุ่นงัดแงะไปหาของ พบเจรินอนสลบเพราะฤทธิ์ยา รอสส์หนีไปได้ เขาไปไหน
เขาเช็คอินเข้าสถานบำบัดผู้ติดเหล้า ในวันแรกเขาก็กินยานอนหลับเพื่อฆ่าตัวตาย ตอนสะลึมสะลือก็เอามือจุ่มในกรดเข้มข้น เมื่อ FBI ตามไปเจอก็ไม่มีอะไรให้พิสูจน์ ไม่มีอะไรจะยืนยันได้ว่า รอสส์คือฆาตกรที่ตามหา รอสส์เสียชีวิตในฐานะผู้พิพากษาที่น่านับถือ แถมใจบุญเมื่อยกทรัพย์สินทุกอย่างให้เลขา
แต่เจริกัดไม่ปล่อย เธอนึกขึ้นได้ถึงรถคันล่าสุดที่รอสส์ไม่น่าจะทำความสะอาดได้ เพราะมันถูกขายไป ถูกชน และเป็นซากรอการชำแหละ และ บิงโก มีรอยนิ้วมือหลงเหลือ
แน่นอน ประวัติของรอสส์ด่างพร้อยแน่ แต่คนตายไปแล้วไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
พล็อตอาจจะเหลือเชื่อ ใครจะเจ็บแค้นคนอื่นได้ถึงขนาดที่จะเก็บรายชื่อคนที่ต้องจัดการ และรอคอยอย่างอดทนจนเวลาเหมาะมาถึง แต่ในโลกที่สิ่งรอบตัวทำให้เราคิดถึงคนอื่นน้อยลง เราอาจไปขัดขาใครก็ได้ และถ้าเขาไม่มีจิตคิดแค้นขนาดนี้ก็แล้วไป แต่ถ้าเขาเป็นมนุษย์สองหน้าแบบรอสส์ล่ะ
ไม่ว่าอย่างไร ขอภาวนาอย่าได้เจอคนแบบรอสส์เลย คงสยองเกินบรรยาย
