วงการศิลปะเป็นอะไรที่ดูน่าพิศวงสำหรับคนทั่วไป ทำไมภาพเขียนของศิลปินคนนั้นถึงสามารถขายได้ราคากว่าร้อยล้านดอลล่าร์ เขาตั้งราคาจากอะไร หรือภาพที่เราเห็นในพิพิธภัณฑ์เป็นของจริงไหม ทำไมสียังดูสดแม้เวลาผ่านไปกว่าร้อยปี
ซีรีส์อาชญากรรมในวงการศิลปะของ LS Hilton ให้ข้อมูลที่น่าสนใจ ที่อธิบายข้อสงสัยของคนทั่วไปได้มาก เพราะตัวเอกจบการศึกษามาทางด้านศิลปะและทำงานอยู่ในบริษัทประมูลใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงลอนดอน (สำนักงานใหญ่ของบริษัทคริสตี้ส์ในโลกแห่งความเป็นจริง)
LS Hilton เล่าเรื่องลับลมคมในในวงการผ่าน Judith Rashleigh
จูดิธทำงานที่เกี่ยวกับการหาข้อมูลของภาพเขียนเพื่อสนับสนุนการประมูลภาพเขียน แน่นอนบริษัทมีคลังเก็บเอกสารสำคัญที่ครอบคลุมถึงภาพเขียนของศิลปินที่มีชื่อเสียงอื่นๆ มีรายละเอียดของภาพ (สไตล์ สีที่ใช้ ฝีแปรง ปีที่วาด ฯลฯ) เจ้าของภาพคนปัจจุบัน (ชื่อ ที่อยู่ สถานะทางสังคม ฯลฯ) ราคาประเมิน ผู้ประเมินราคา
ข้อมูลพวกนี้บอกกันโต้ง ๆ ก็คงน่าเบื่อ เพราะเยอะและซ้ำ ๆ LS Hilton ทำให้เรื่องน่าสนใจด้วยการทำให้จูดิธเข้าไปเกี่ยวข้องกับการปลอมแปลงภาพ และการหักหลัง จนทำให้จูดิธต้องออกจากงาน ปลอมตัวหนีออกจากลอนดอน เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมาเฟียในวงการศิลปะ จูดิธสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อปกปิดตัวตนแม้กระทั่งฆ่าคนแบบไม่รู้สึกผิด โดย LS Hilton ทำให้ฉากการฆาตกรรมเกือบทั้งหมดเกิดหลังการมีเซ็กส์ นั่นแปลว่าจูดิธมีฉากเซ็กส์ที่เร่าร้อนมากกับผู้ชายมากหน้าหลายตา ที่รวมถึงหัวหน้ามาเฟียรัสเซียที่สะสมงานศิลปะ หรือตำรวจอิตาลีที่สงสัยในพฤติกรรมของจูดิธ
เมื่อ Maestra ตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 2016 ได้รับการวิจารณ์ทั้งบวกและลบ New York Times วิจารณ์ว่าฉากเซ็กส์ซ้ำ ๆ และมากเกินไป แต่ข้อมูลด้านศิลปะได้รับการสืบค้นวิจัยมาอย่างดี
ผู้เขียนเคยพูดไว้ว่า “นวนิยายเรื่องนี้ไม่ได้กะจะสร้างกระแสหรือโจมตีใคร ฉันแค่อยากเขียนถึงตัวละครผู้หญิงในยุคใหม่ที่ไม่มีความรู้สึกผิดต่อความต้องการของตน และไม่มีความละอายในการทำให้ความต้องการนั้นเป็นจริง”
ฉากเซ็กส์ยังคงเร่าร้อนในเล่มต่อ ๆ มา – Domina และ Ultimate ที่ตีพิมพ์ในปี 2017 และ 2018 แต่สังเกตได้ว่าการฆาตกรรมทั้งหมดไม่ได้เกิดในห้อง จูดิธมีการวางแผนมากขึ้นและโหดร้ายขึ้น ถึงขั้นตามรอยคนในถนนที่คดเคี้ยวในเวนิส ฆ่าและผลักศพตกลงไปในคลอง
ซีรีส์นี้สนุกสำหรับคนที่อยากรู้เรื่องศิลปะ ถ้าไม่ชอบฉากเซ็กส์ก็ข้าม ๆ ได้เลย (หลายหน้าเหมือนกัน) ไม่มีผลอะไรต่ออรรถรสโดยรวม
โดยสรุป คือ มีเรื่องน่าสนใจไปอีกแบบ เมื่อเทียบกับนิยายฆาตกรรมที่เกี่ยวกับฆาตกรโรคจิต เพราะเรื่องนี้เราไม่ต้องคิดหนักมากในการเข้าถึงจิตใจของจูดิธ เพราะจูดิธทำเกือบทุกอย่างตามความต้องการและสัญชาตญาณการเอาตัวรอด ที่ว่าไปแล้วก็เหมือนผู้คนยุคใหม่ทั่ว ๆ ไป (ที่ยังไม่ถึงขนาดฆาตกรรมคนอื่น)
บทความรีวิวหนังสือเล่มอื่น ๆ ของผู้เขียน
